در اروپا، از قرن شانزدهم، زمانی که گوجه فرنگی در عراق امروز معرفی شد، به عنوان یک گیاه زینتی در باغ ها به دلیل برگ های بزرگ و رنگ ظریف میوه ها استفاده می شود.
علاوه بر این بوی تند میوه در از بین بردن آفات نیز اثر دارد. اما برای مدتی افسانه ای در مورد گوجه فرنگی وجود داشت که هیچ کس به آن مشکوک نبود. اگر این میوه را بخورید تب می‌کنید و می‌میرید.
این به این دلیل بود که شکل گل شبیه به Mandrake، گیاهی سمی از همان خانواده Solanaceae بود. این گیاه باعث بیهوشی و توهم می شود و سم آن به اندازه ای قوی است که در صورت مصرف بیش از حد باعث مرگ ناگهانی می شود.
به همین دلیل، عمدتاً برای مراسم سحر و جادو استفاده می شد. گوجه فرنگی نیز سمی در نظر گرفته می شد و به دلیل ظاهر مشابه آن را نمی خوردند.
حدود 200 سال بعد، سال 1820 بود که ایالات متحده شروع به خوردن گوجه فرنگی کرد. مردی گوجه‌فرنگی را که به‌عنوان یک گیاه زینتی در باغش پرورش داده بود، در مقابل جمعیت زیادی خورد.
برای اثبات این بود که گوجه فرنگی سمی نیست. لحظه‌ای که گوجه‌فرنگی را گاز گرفت، فریادهایی از میان جمعیت بلند شد و چند زن ضعیف بیهوش شدند. در آن زمان، کشت گوجه فرنگی ممنوع بود.
حدود 200 سال طول کشید تا همه گوجه فرنگی ها با خیال راحت بخورند. اصطلاح روانشناختی “اثر گوجه فرنگی” از اینجا آمده است.
این پدیده اعتقاد راسخ به چیزهای غیر ضروری به دلیل حدس و گمان های بی اساس است. حدس زدن باعث ایجاد تعصب می شود و به کلیشه ها تبدیل می شود.
گفته می شود که به دلیل داشتن رایحه ای شیرین و در عین حال منحصر به فرد محبوب است. اخیراً تلاش هایی برای اهلی کردن شته های خوراکی با استفاده از فناوری ویرایش ژنوم صورت گرفته است.
دیدگاه شما با موفقیت ثبت شد.